وکیل یا متخصص حقوقی
هر شهروندی می تواند خود را وکیل یا متخصص حقوقی بنامد ، گرچه مردم معتقدند که وی به شهرت شخصی وی بستگی دارد. این امر هنگامی تغییر کرد که کلادیوس حرفه وکالت را قانونی کرد. با شروع امپراتوری بیزانس ، حرفه وکالت به خوبی تثبیت شده بود ، به شدت تنظیم شده بود و بسیار طبقه بندی شده بود. تمرکز و بوروکراسی شدن این حرفه ظاهراً در ابتدا تدریجی بود ، اما در زمان امپراتور هادریان سرعت گرفت. در همان زمان ، مشاوران حقوقی در دوران شاهنشاهی رو به افول رفتند.
به قول فریتز شولز ، "در قرن چهارم همه چیز در امپراتوری شرقی تغییر کرده بود: مدافعان اکنون واقعاً وکیل بودند." به عنوان مثال ، تا قرن چهارم ، وکلا باید در وکالت دادگاه ثبت نام می کردند تا قبل از آن بحث کنید ، آنها فقط می توانند در یک زمان به یک دادگاه متصل شوند ، و محدودیت هایی وجود داشت (که بسته به اینکه چه کسی امپراتور بود آمد و آمد) در مورد تعداد وکلای ثبت نام شده در یک دادگاه خاص. تا دهه 380 ، حامیان علاوه بر بلاغت ، حقوق نیز مطالعه می کردند (بنابراین نیاز به طبقه جداگانه ای از مشاوران حقوقی را کاهش می داد). در سال 460 ، امپراتور لئو الزامی را وضع کرد که مدافعان جدید متقاضی پذیرش باید از معلمان خود شهادت دهند. و تا قرن ششم ، یک دوره منظم مطالعه حقوقی به مدت چهار سال برای پذیرش مورد نیاز بود. سقف کارمزد کلادیوس تا دوره بیزانس ادامه داشت ، هرچند تا آن زمان 100 سولیدی اندازه گیری شده بود. از طریق تقاضای نگهداری و هزینه یا معامله مبادله ای ساب رزا به طور گسترده ای اجتناب شد. دومی عامل جدا شدن بود.
اسناد رسمی (tabelliones) در اواخر امپراتوری روم ظاهر شدند. همانند نوادگان امروزی خود ، دفاتر اسناد رسمی مدنی ، آنها مسئول تهیه وصیت نامه ها ، حواله ها و قراردادها بودند. آنها در همه جا حضور داشتند و اکثر روستاها دارای یکی بودند. در دوران روم ، دفاتر اسناد رسمی به طور گسترده ای نسبت به وکلا و مشاوران هیئت منصفه پست تر تلقی می شدند.