هیئت منصفه ای از اشراف
مفهوم گواهی را می توان در نرماندی قبل از سال 1066، زمانی که هیئت منصفه ای از اشراف برای تصمیم گیری در مورد اختلافات زمین تشکیل شد، ردیابی کرد. به این ترتیب، دوک که بزرگترین مالک زمین بود، نمی توانست در پرونده خود به عنوان قاضی عمل کند.
یکی از اولین پیشینیان سیستم های مدرن هیئت منصفه، هیئت منصفه در یونان باستان، از جمله ایالت شهر آتن است، جایی که سابقه دادگاه های هیئت منصفه به 500 سال قبل از میلاد باز می گردد. این هیئت منصفه با رای مخفی رأی دادند و در نهایت به آنها این اختیار داده شد که قوانین مغایر با قانون اساسی را باطل کنند و بدین ترتیب رویه بازبینی قضایی را معرفی کردند. در نظام‌های قضایی مدرن، قانون «خودکفا» و «متمایز از سایر نیروهای قهری و جدا از زندگی سیاسی جامعه تلقی می‌شود»، اما «همه این موانع در متن آتن کلاسیک وجود ندارند. در عمل و در تصور، قانون و اجرای آن از برخی جهات مهم با زندگی جامعه به طور کلی قابل تشخیص نیست.
در هیئت منصفه قضات در ایر، ضابط از صد نفر 4 نفر را انتخاب می کردند که به نوبه خود 12 نفر دیگر را از بین صد نفر انتخاب می کردند و از بین آنها 12 هیئت منصفه انتخاب می شدند.
انگلستان قرن 18
در سال 1730، پارلمان بریتانیا لایحه تنظیم بهتر هیئت منصفه را تصویب کرد. این قانون تصریح می‌کرد که فهرست تمام کسانی که مسئولیت خدمات هیئت منصفه را دارند باید در هر بخش ارسال می‌شد و هیئت‌های منصفه با قرعه‌کشی، که به عنوان مرتب‌سازی نیز شناخته می‌شود، از این فهرست‌ها انتخاب می‌شدند. هدف آن جلوگیری از فرار شهروندان طبقه متوسط ??از مسئولیت های خود با زیر سوال بردن بی طرفی کلانتر، مقامی بود که هیئت منصفه را بر عهده دارد.
قبل از قانون، ابزار اصلی تضمین بی طرفی، اجازه دادن به چالش های قانونی برای انتخاب کلانتر بود. مقررات جدید به طور خاص به منظور ایجاد بی طرفی نبود، بلکه تأثیری بر تقویت اختیارات هیئت منصفه با تضمین بی طرفی در نقطه انتخاب داشت.